Gost „Berane online“ bio je Tihomir Stanić, jedan od najcjenjenijih srpskih glumaca, koji je na sceni Centra za kulturu u Beranama izveo monodramu prema romanu Iva Andrića “Na Drini ćuprija”.

Ovo djelo koje izvodi od 2001. godine je duboko oblikovalo njegovu umjetničku karijeru.

„Danas se toliko nemorala smatra normalnim“, kazao je Stanić, između ostalog, u intervjuu za naš Portal.

Pogledajte kompletan intervju na linku:

Osvrnuo se i na aktuelne studentske proteste u Srbiji:

U kontinuiranoj karijeri dugoj više od 40 godina, Stanić je odigrao više od 130 uloga na gotovo svim beogradskim pozorišnim scenama, kao i u pozorištima u Novom Sadu, Somboru, Subotici, Vršcu, Banjaluci, Podgorici, Užicu. Ostvario je, takođe, preko 130 uloga na filmu i televiziji. Bio je predsjednik Saveza dramskih umetnika Srbije od 1998- 2000. godine i umjetnički direktor Narodnog pozorišta Republike Srpske u Banjaluci od 2005. do 2007.

Osnivač je producentskih kuća „Balkan film“, „Drina film“ i „Tihomir Stanić Production“ u okviru kojih producira igrane filmove, serije i pozorišne predstave od 2007. godine.

Piše: Berane online

U nastavku prenosimo integralno tekst koji je o Baboviću objavio uticajni beogradski sajt Gradnja.rs:

In Memoriam: Arhitekta Dejan Babović (1962–2025)

Važio je za tradicionalnog arhitektu, koji je svaki svoj projekat radio isključivo na papirima, uz šinu i lenjire, a kasnije prenosio u kompjuterske programe.

Kada saznate da je preminuo neki arhitekta u poznim godinama, ne osetite neku posebnu tugu jer znate da je na neko lepše mesto otišla jedna ostvarena osoba, koja je ovaj svet obogatila svojim delima.

Ali kada saznate da je preminuo relativno mlad arhitekta, koji je još najmanje par decenija mogao da stvara, onda taj gubitak postane daleko izraženiji.

Napustio nas je arhitekta Dejan Babović, svestrani arhitekta-umjetnik i posvećeni sportista, a njegov odlazak duboko je pogodio arhitektonsku scenu.

Prvi stručni koraci u Energoprojektu

Rođen 1962. godine u Beranama (tadašnji Ivangrad), studije započinje 1981. u Beogradu. Diplomirao 1988. godine kod profesora Svetislava Ličine i kao talentovani mladi arhitekta se ubrzo zapošljava u kompaniji Energoprojekt (1989–1991).

Ovaj gigant je nekoliko decenija bio rasadnik vrednih i talentovanih inženjera, pa je arhitekta Babović bio predstavnik poslednje mlađe generacije koja je u tom radnom okruženju napravila svoje prve stručne korake.

Nakon par godina rada u privatnom birou Mecon, od 1994. godine postaje samostalni autor. Do početka 2000-ih godina, najveći broj djela realizuje sa suprugom arh. Antonietom Alderete Babović.

Njegov stvaralački uspon poklopio se sa prodorom High Tech stila, a on postaje jedan od njegovih najznačajnijih protagonista. Tih godina, bilo je nezamislivo da se u Beogradu otvori neki novi klub ili kafe, a da enterijer istog ne bude projektovan od strane kreativnog arhitekte.

Space Cafe (2003), Cafe Escape (2004), Mon sheri (2006) i Devetka (2008), samo su neki od tada kultnih ugostiteljskih objekata, koje potpisuje arh. Babović. Isto je bilo i sa stanovima, poslovnim zgradama, bankama i buticima, a posebno mesto u ovom nizu zauzimaju benzinske pumpe „Sheer Box“.

Ovi objekti bivaju izgrađeni oko 2002. godine, gde novobeogradska benzinska pumpa osvaja nekoliko vrednih arhitektonskih nagrada. Na ovom objektu arhitekta Babović briše granicu između utilitarnog i estetskog i projektuje zgradu koja ostvaruje genijaln spoj tehnologije i arhitektonske forme.

Njegovo najupečatljivije delo, u kojem je zaokružio svoj stvaralački kredo, predstavlja poslovno-stambeni objekat na uglu ulica Paje Adamova i Neznanog junaka na Senjaku, izveden je 2006. godine.

Dualizam u funkciji objekta iskazan je i kroz njegovu arhitekturu. Igra istaknutih i uvučenih masa, ritam prozorskih otvora, dualizam kružnih i kubičnih volumena, kontrast boje i materijalizacije fasadnih površina, samo su neke od karakteristika ovog vrhunskog arhitektonskog dela.

Za svoja ostvarenja iz oblasti arhitekture i enterijera, Dejan Babović biva nekoliko puta nagrađen DaNS-ovom nagradom na Salonu Arhitekture u Novom Sadu, nagradom „Aleksandar Šaletić“, Godišnjom nagradom Kluba arhitekata i Godišnjom nagradom ULUPUDS-a.

Umetnik kome je arhitektura primarna

Važio je za tradicionalnog arhitektu, koji je svaki svoj projekat radio isključivo na papirima, uz šinu i lenjire, a kasnije prenosio u kompjuterske programe. Ovaj pristup ga je sve više odvodio u polje slikarstva, kojem se nakon 2014. godine daleko više posvećuje.

„Dejan Babović je arhitekta kome je umetnost bliska, ali je umetnik kome je arhitektura primarna“, samo je jedna od rečenica kojom je arhitekta Lazar Kuzmanov otvorio slikarsku izložbu Dejana Babovića 2019. godine u Beogradu.

Pored arhitekture i slikarstva, Dejan Babović je bio osoba sportskog duha i posvećeni stonoteniser, čija igra je mogla da parira i profesionalnim igračima. Arhitektonska scena i intelektualni krug grada Beograda izgubili su jednu vrednu, svestranu i retko kreativnu osobu.

Glumica Radmila Živković preminula je u 72. godini u Beogradu, potvrđeno je portalu Nova.rs iz Narodnog pozorišta.

Radmila Živković (Kruševac, 14. januar 1953) bila je filmska, pozorišna i televizijska glumica. Karijeru je počela krajem šezdesetih, da bi otad igrala u nekoliko desetina filmova.

Najpoznatiji među njima su „Sabirni centar“, „Mrtav ’ladan“, „Još ovaj put“… Poznata je i po ulogama Đilde u TV seriji „Srećni ljudi“, Jovanke Ljutić u „Stižu dolari“, ali i po „Ulici lipa“, gde je igrala glavnu ulogu. Živkovićeva je svakako bila najpoznatija kao tetka Doka u velikom bioskopskom hitu Zona Zamfirova, piše Nova.

Kao pozorišna glumica ostvarila je uloge na scenama Ateljea 212, Pozorišta na Terazijama, u Zvezdara teatru, a 20 godina je bila član Drame Narodnog pozorišta u Beogradu. Vlasnica je nagrade „Milivoje Živanović“ i „Žanka Stokić“.