U nastavku prenosimo integralno tekst koji je o Baboviću objavio uticajni beogradski sajt Gradnja.rs:

In Memoriam: Arhitekta Dejan Babović (1962–2025)

Važio je za tradicionalnog arhitektu, koji je svaki svoj projekat radio isključivo na papirima, uz šinu i lenjire, a kasnije prenosio u kompjuterske programe.

Kada saznate da je preminuo neki arhitekta u poznim godinama, ne osetite neku posebnu tugu jer znate da je na neko lepše mesto otišla jedna ostvarena osoba, koja je ovaj svet obogatila svojim delima.

Ali kada saznate da je preminuo relativno mlad arhitekta, koji je još najmanje par decenija mogao da stvara, onda taj gubitak postane daleko izraženiji.

Napustio nas je arhitekta Dejan Babović, svestrani arhitekta-umjetnik i posvećeni sportista, a njegov odlazak duboko je pogodio arhitektonsku scenu.

Prvi stručni koraci u Energoprojektu

Rođen 1962. godine u Beranama (tadašnji Ivangrad), studije započinje 1981. u Beogradu. Diplomirao 1988. godine kod profesora Svetislava Ličine i kao talentovani mladi arhitekta se ubrzo zapošljava u kompaniji Energoprojekt (1989–1991).

Ovaj gigant je nekoliko decenija bio rasadnik vrednih i talentovanih inženjera, pa je arhitekta Babović bio predstavnik poslednje mlađe generacije koja je u tom radnom okruženju napravila svoje prve stručne korake.

Nakon par godina rada u privatnom birou Mecon, od 1994. godine postaje samostalni autor. Do početka 2000-ih godina, najveći broj djela realizuje sa suprugom arh. Antonietom Alderete Babović.

Njegov stvaralački uspon poklopio se sa prodorom High Tech stila, a on postaje jedan od njegovih najznačajnijih protagonista. Tih godina, bilo je nezamislivo da se u Beogradu otvori neki novi klub ili kafe, a da enterijer istog ne bude projektovan od strane kreativnog arhitekte.

Space Cafe (2003), Cafe Escape (2004), Mon sheri (2006) i Devetka (2008), samo su neki od tada kultnih ugostiteljskih objekata, koje potpisuje arh. Babović. Isto je bilo i sa stanovima, poslovnim zgradama, bankama i buticima, a posebno mesto u ovom nizu zauzimaju benzinske pumpe „Sheer Box“.

Ovi objekti bivaju izgrađeni oko 2002. godine, gde novobeogradska benzinska pumpa osvaja nekoliko vrednih arhitektonskih nagrada. Na ovom objektu arhitekta Babović briše granicu između utilitarnog i estetskog i projektuje zgradu koja ostvaruje genijaln spoj tehnologije i arhitektonske forme.

Njegovo najupečatljivije delo, u kojem je zaokružio svoj stvaralački kredo, predstavlja poslovno-stambeni objekat na uglu ulica Paje Adamova i Neznanog junaka na Senjaku, izveden je 2006. godine.

Dualizam u funkciji objekta iskazan je i kroz njegovu arhitekturu. Igra istaknutih i uvučenih masa, ritam prozorskih otvora, dualizam kružnih i kubičnih volumena, kontrast boje i materijalizacije fasadnih površina, samo su neke od karakteristika ovog vrhunskog arhitektonskog dela.

Za svoja ostvarenja iz oblasti arhitekture i enterijera, Dejan Babović biva nekoliko puta nagrađen DaNS-ovom nagradom na Salonu Arhitekture u Novom Sadu, nagradom „Aleksandar Šaletić“, Godišnjom nagradom Kluba arhitekata i Godišnjom nagradom ULUPUDS-a.

Umetnik kome je arhitektura primarna

Važio je za tradicionalnog arhitektu, koji je svaki svoj projekat radio isključivo na papirima, uz šinu i lenjire, a kasnije prenosio u kompjuterske programe. Ovaj pristup ga je sve više odvodio u polje slikarstva, kojem se nakon 2014. godine daleko više posvećuje.

„Dejan Babović je arhitekta kome je umetnost bliska, ali je umetnik kome je arhitektura primarna“, samo je jedna od rečenica kojom je arhitekta Lazar Kuzmanov otvorio slikarsku izložbu Dejana Babovića 2019. godine u Beogradu.

Pored arhitekture i slikarstva, Dejan Babović je bio osoba sportskog duha i posvećeni stonoteniser, čija igra je mogla da parira i profesionalnim igračima. Arhitektonska scena i intelektualni krug grada Beograda izgubili su jednu vrednu, svestranu i retko kreativnu osobu.

Glumica Radmila Živković preminula je u 72. godini u Beogradu, potvrđeno je portalu Nova.rs iz Narodnog pozorišta.

Radmila Živković (Kruševac, 14. januar 1953) bila je filmska, pozorišna i televizijska glumica. Karijeru je počela krajem šezdesetih, da bi otad igrala u nekoliko desetina filmova.

Najpoznatiji među njima su „Sabirni centar“, „Mrtav ’ladan“, „Još ovaj put“… Poznata je i po ulogama Đilde u TV seriji „Srećni ljudi“, Jovanke Ljutić u „Stižu dolari“, ali i po „Ulici lipa“, gde je igrala glavnu ulogu. Živkovićeva je svakako bila najpoznatija kao tetka Doka u velikom bioskopskom hitu Zona Zamfirova, piše Nova.

Kao pozorišna glumica ostvarila je uloge na scenama Ateljea 212, Pozorišta na Terazijama, u Zvezdara teatru, a 20 godina je bila član Drame Narodnog pozorišta u Beogradu. Vlasnica je nagrade „Milivoje Živanović“ i „Žanka Stokić“.

Jedna od najznačajnijih jugoslovenskih i srpskih glumica, dugogodišnja članica ansambla Jugoslovenskog dramskog pozoršta (JDP), Rada Đuričin, preminula je danas u Beogradu, saopšteno je iz JDP-a.

Radojka Rada Đuričin rođena je 31. maja 1934. u Vršcu, gdje je završila osnovnu školu i gimnaziju. Studije glume upisala je 1954. nа Аkademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, u klasi profesora Josipa Kulundžića, zajedno sa Radmilom Andrić, Nikolom Simićem, Ružicom Sokić, Batom Živojinovićem… Glumu je diplomirala 1958, a naredne godine i jugoslovensku književnost na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Debitovala je 1958, ulogom Ane Frank u predstavi „Dnevnik Ane Frank „Narodnog pozorišta u Beogradu. Od te, pa do 1998. godine bila je članica ansambla Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Brzo je postala prepoznata, ali i voljena širom bivše Jugoslavije.

“Imala sam sreću da se bavim poslom koji je u suštini igra, djetinjstvo, nešto što čovjeka drži u nekoj vrsti mladosti. Drugima je lakše sa onima koji nose neku vedrinu nego sa onima koji su jako zabrinuti. Ali ti koji su jako zabrinuti u prvom redu je to teško za njih same, a onda i za nas koji ih slušamo nije baš lako”, rekla je u jednom ranijem intervjuu za Vijesti.

Sarađivala je sa najuglednijim rediteljima ovih prostora, kao što su: Hugo Klajn, Mata Milošević, Bojan Stupica, Miroslav Belović, Branko Pleša, Dejan Mijač, Boro Drašković, Ljubiša Ristić, Milenko Maričić, Vida Ognjenović, Ljubomir Draškić, Jagoš Marković…

Tokom svoje duge karijere, igrala je i u predstavama Narodnog pozorišta u Beogradu, Ateljea 212, Zvezdara teatra, KPGT-a, Bitef teatra, Malog pozorišta „Duško Radović“, Narodnog pozorišta u Nišu i u Užicu, Madlenijanuma, i drugih, manjih i nezavisnih pozornica, ali je najviše uloga, više od 40, odigrala na scenama svoje kuće – JDP-a.

„U trenutku kada se pipremamo da obilježimo 40. godina od prve predstave Zvezdara teatra „Mrešćenje šarana“ u kojoj je igrala i Rada Đuričin, primili smo vijest da nas je napustila i da će uz nas biti sa nekog drugog mjesta. Pamtićemo je po osmijehu, entuzijazmu i lakoći koja ju je pratila“, saopštili su iz Zvezdara teatra.

Iz pozorišta „Slavija“ takođe su sa žaljenjem objavili smrt velike glumice.

„Danas nas je napustila naša draga, predivna, fantastična i jedinstvena osoba i glumica, Rada Đuričin. Hvala za sve lijepe trenutke, na sceni, kao i van scene“, saopštili su.

Iz JDP-a su istakli da je Rada Đuričin na kamernim scenama sa posebnim žarom kreirala i igrala monodrame i duodrame, i za njih dobijala nagrade.

„Njene predstave „Pohvala ludosti“, „011“, „Krај vikenda“, „Strah od letenja“ doživjele su po više od 500 izvođenja širom Jugoslavije, ali i u brojnim zemljama svijeta – u Evropi, Americi, Australiji“, dodali su iz JDP-a.

Rada Đuričin ostvarila je veliki broj uloga i u igranim filmovima i televizijskim serijama. Osvojila je brojne nagrade, kako u pozorištu, tako i van njega, a fFilm „Osma vrata“ donio joj je Debitantsku nagradu na Filmskom festivalu u Puli 1959. godine. Ukazom Predsednika Republike Srbije, 2018. godine, Rada Đuričin je dobila Zlatnu medalju za zasluge.

Rada Đuričin je napisala i objavila dvije knjige: „Tajna crne ruke: dnevnik jedne glumice“ (1999) i „Moje monodrame“ (2005). Prevela je i djela „O ja sam vrlo, vrlo srećna“ Daria Foa i Franka Rame i „Isidora“ Martina Šermana. Bila je novinarka-voditeljka u Radio Beogradu.